Rozdział 19

"Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć pozwo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem. Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, za­bor­czości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie, jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia, cza­sem wbrew własnemu." 

Siedziałam na kanapie i rozmyślałam. Naprawdę nie miałam pojęcia, jak powinnam postąpić. Nagle dostałam sms z nieznanego numeru: „Jeśli chcesz żeby przeżył, to pakuj walizki. I nie waż się do nikogo zadzwonić.” Nawet Aśce nie mogłam nic powiedzieć. Zabukowałam bilet do Stanów i zadzwoniłam do przyjaciółki. Nic jej nie tłumaczyłam. Powiedziałam tylko, że chcę wyjechać i jeśli ma ochotę niech jedzie ze mną. Na szczęście zgodziła się. Wyjęłam walizki i zaczęłam pakować swoje ubrania. Kiedy byłam już spakowana do domu wrócił Robert. W momencie, kiedy zobaczył moje rzeczy w przedpokoju popatrzył na mnie zdziwiony.

-Wyjeżdżam – powiedziałam.

-Ale czemu? Kama, co się stało? Ja przepraszam. Naprawdę. W tym pubie... ona mi się nie podobała... uwierz mi – zaczął się tłumaczyć.

Nic nie powiedziałam tylko pocałowałam go po raz ostatni i wyszłam. Stał osłupiały w drzwiach i nie wiedział, co ma zrobić. Kiedy pierwszy szok minął dogonił mnie i próbował zatrzymać.

-Robert... - głos zaczął mi się łamać – Ja naprawdę muszę wyjechać. Kocham cię.

Pierwszy raz od kilkunastu lat głos mi się załamał. Kiedy już dotarłam na lotnisko Aśka czekała na mnie. Byłam jej wdzięczna, że tak szybko się spakowała. Przeszłyśmy przez odprawę i zajęłyśmy swoje miejsca. Wtedy już nie wytrzymałam i się rozpłakałam. Boże, jak ja go kocham. Nienawidzę Matta. Wszystko było tak pięknie. Kiedy Aśka zobaczyła, że siedzę i ryczę przytuliła mnie.

-Kama, co się stało? Czemu tak nagle chciałaś wyjechać?

-Aśka, ja nie mogę ci powiedzieć. Przepraszam.

-Kama, ale ja nikomu nie powiem – uśmiechnęła się.

-Asia, wiem. Ale po prostu nie mogę. Może za jakiś czas wytłumaczę ci to, ale na razie nie.

-Dobrze, ale pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.

-Dziękuję kochana – uśmiechnęłam się przez łzy.

Przez resztę drogi próbowałam zasnąć. Skutki były marne, bo nie dałam rady. Ciągle myślałam o Robercie. Żeby zabić czas zamówiłam sobie i Aśce herbatę oraz kawałek ciasta. Nurtowała mnie jeszcze jedna rzecz – o czym mówił Robert, kiedy wychodziłam? Co się stało w tym pubie? Nie mam zielonego pojęcia i nie będę w to wnikała. Ta herbata chyba poskutkowała, bo obudził mnie głos stewardessy, że za chwilę lądujemy. Zabrałyśmy nasz bagaż podręczny i poszłyśmy do wyjścia. Po odebraniu walizek zamówiłam taksówkę. Kiedy dojechałyśmy do mojego domu Aśka stanęła, jak wryta.

-Ty tu mieszkasz? - zapytała.

-Poprawka – my tu mieszkamy – zaśmiałam się.

-Boże, dziewczyno. Toż to jest mega chata. My tu będziemy same?

-Tak. Tylko ty i ja – uśmiechnęłam się.

Weszłyśmy do środka, a tam Aśka nie wiedziała, w którą stronę ma iść. Oprowadziłam ją i pokazałam jej pokój. Postanowiłyśmy, że jak już się wyśpimy, to pójdziemy do sklepu i Asia wybierze sobie meble. Weszłam do swojego pokoju i od razu rzuciłam się na łóżko. Zasnęłam w mgnieniu oka. Obudziłam się dopiero koło południa. Zeszłam na dół i zaparzyłam sobie kawę. Siedząc w kuchni podziwiałam widok z okna. Już zapomniałam, jak tu jest cudownie. Zwłaszcza nocą na dachu. Stamtąd jest idealny widok na oświetlone miasto. Muszę je dzisiaj Aśce pokazać. Kiedy tak siedziałam, w końcu obudziła się moja przyjaciółka.

-Jak się spało? - zapytałam – Kawy?

-Bardzo dobrze. A poproszę – uśmiechnęła się.

Podałam Cegielskiej kubek z czarnym napojem. Kiedy już naładowałyśmy akumulatory trzeba się było doprowadzić do ładu. Poszłyśmy do garderoby i zaczęłyśmy przeglądać ubrania. Tak, tak my zdecydowane kobiety. Chyba godzinę zajął nam wybór. Ubrałyśmy się w sumie podobnie. Ja w białą baskinkę i rurki, a Aśka w białą marynarkę i również rurki.

-Laska, jak wyjdziesz na miasto, to żaden nie przejdzie obok ciebie obojętnie – uśmiechnęłam się do przyjaciółki.

-Kama, bez przesady – zaśmiała się.

Zabrałam kluczyki z szafki, co też było problemem, bo nie wiedziałyśmy , którym samochodem mamy pojechać. Dzięki Aśce mój humor znacznie się poprawił. Już nie myślałam tyle o Robercie. Jasne, że o nim nie zapomnę i zawsze będę miała go w sercu, ale nie będę przecież rozpaczała. Jestem silną kobietą. Swoje wypłakałam w samolocie i już jest lepiej. W meblowym był całkiem przystojny sprzedawca, który ewidentnie zarywał do każdej napotkanej klientki. Aśka postanowiła trochę się zabawić. Chyba z pół godziny ciągała go między lampami i nie mogła się na żadną zdecydować, a nasz biedny „kolega” musiał jej doradzać. Kiedy w końcu Aśka zdecydowała się na jedną widziałam ulgę na jego twarzy. Potem razem wybrałyśmy łóżko, szafę i inne meble. Dodatki zostawiłyśmy na sam koniec. Kiedy oglądałyśmy poszewki na poduszki dostałam sms: „No brawo kochana. Spisałaś się. Robercikowi już nic nie grozi.” Przeczytałam sms-a i schowałam telefon do torebki. W sumie, to trochę mnie uspokoił. Teraz wiem, że Robert jest bezpieczny i pewnie ułoży sobie z kimś innym życie. Ten drugi fakt już nie był taki pocieszający, ale cóż. Życie, to nie bajka i czasem trzeba umieć się rozstać. Może tak będzie lepiej? Robert będzie szczęśliwy z inną kobietą, a ja też ułożę sobie jakoś życie. Może kiedyś zostaniemy z Robertem przyjaciółmi? Nie wiem. Jak na razie damy sobie spokój.  

________________________________________________________________________

No wreszcie wyszło u mnie słońce. Szczerze powiedziawszy brakowało mi go. Aż boję się pomyśleć, co będzie zimą. Kilka szarych miesięcy. Brr. No, ale na razie trzeba się cieszyć, że jest nie najgorsza pogoda. Chociaż w sumie, to trudno mi coś powiedzieć, bo od tygodnia siedzę w domu, więc nawet nie wiem, jak jest na podwórku :) 

Zapraszam Was na: 

http://rememberaboutsmile.blogspot.com/ - ta stronka daje mega pozytywnego kopa. Na te szare, deszczowe dni jest idealna :) 

https://www.facebook.com/oddziszaczynamcwiczyc?ref=hl - jeśli, któraś z Was szuka motywacji do ćwiczeń, to znajdzie ją tutaj. Stronka dopiero się rozkręca, ale zapowiada się ciekawie. Myślę, że warto na nią zajrzeć :)